Annie ... uh .... Merel, get your gun!

We zitten nu natuurlijk in Reno, en dat ligt in Nevada. En in Nevada zijn de wapenwetten wat makkelijker dan elders. Zo heeft iedereen het recht een wapen te bezitten en heb je geen state permit nodig om er één te kopen. Sterker nog, me mag er zelfs 3 in je auto hebben liggen, als je er maar niet bij kunt tijdens het rijden.

Je mag een wapen openlijk dragen op straat. Maar als je het "concealed" wilt dragen (dus in een okselholster of in je broekband onder je shirt ofzo) dan mag dat na het volgen van een cursus van een dag.
64% van de bevolking van Nevada heeft zo’n permit. En draagt dus een wapen.

Als je met een auto met Nevada kenteken naar Canada gaat is het vrij gebruikelijk dat je auto uitgebreid doorzocht wordt, vertelde Walther ons.

Nou is het zo dat ik dat al jaaaaaren eens wil, schieten met een echt wapen. En dan bedoel ik een "handgun". Dus een pistool of revolver of hoe zo'n ding ook heet. Niet met een luchtbuks.
Gewoon, om te voelen/ervaren hoe dat is.

Dus toen Walther dat hoorde, stelde hij meteen voor dat te gaan doen. Iedereen kan hier zomaar naar een shooting range gaan en (leren) schieten. Niks geen gedoe met eerst lidmaatschap en aansluiten bij een bond en een bewijs van goed gedrag. Gewoon ernaartoe legitimeren, verklaring tekenen en GO!

Nou dat leek me wel wat. En Merel ook. Want kinderen mogen gewoon ook! Als er maar een volwassene voor ze instaat.

Ha, leuk, dat gingen we doen.

Superleuke vent bij de shooting range ging ons lieftallige blonde dames wel even leren hoe het moest. Dat de enige man in ons gezelschap echt niet geïnteresseerd was om te leren schieten, kon hij niet begrijpen, maar so bei t.

Voor Merel pakte hij een .22 handgun. Echt een vrouwenwapen, want het past gewoon in je handtas. De kogels zijn zo dik als een potlood en een paar centimeter lang. Dan denk je misschien “Pff, wat een klein iepedingetje met kleine kogeltjes, da’s toch helemaal niet gevaarlijk?”. Maar het is de nachtmerrie van elke arts, vertelde de instructeur. De kleine kogeltjes van dit wapen gaan namelijk gewoon naar binnen, maar komen er niet meer uit. Ze ricocheren in je lichaam en maken dan van alles stuk. Artsen moeten zoeken naar waar ie gebleven is. Heel akelig.

Ik had gehoopt dat ik ook met zo’n klein dingetje zou beginnen, want ik vond het toch wel een beetje eng. Maar nee, ik kreeg een .9 Beretta in m’n hand.( Ik had speciaal gevraagd om het merk Beretta omdat een vriendinnetje van mij (Anouschka, ken je die nog, Yessica?) zo van haar achternaam heet. Vonnik wel geinig)
Oei, best zwaar. En groot. En de kogels ook. Veel groter dan die van Merel …. Slik.

Eerst kregen we een uitgebreide uitleg inclusief heel strenge safety instructions. De instructeur liet ons zien hoe je de clip die in het handvat ging moest vullen met kogels, wat je moest doen als het wapen vastliep (ontploffen in je hand is onzin, gebeurt alleen in strips en films) en toen alles duidelijk was, kregen we oordoppen en een veiligheidsbril op gingen we naar de shooting range zelf. Toen werden we toch wel een beetje zenuwachtig allebei.

Maar na een herhaling van de uitleg en het eerste schot, werd dat al snel minder. En na nog een paar keer werd het leuk. En zo schoten we allebei zomaar een doos munitie leeg.

De poster waarop we richtten stond een silhouet van een mens en daarop een soort roos. In het midden een rood vlakje, dat moest je zien te raken. Maar er omheen zaten ook nog ringen met cijfers en zo kon je dan punten scoren. Dat ging ons allemaal wat te ver, wij probeerden gewoon zo goed mogelijk op het midden te richten. En weet je wat? Dat ging eigenlijk best wel heel erg goed. Zeker voor de eerste keer.

Onze instructeur probeerde ons nog over te halen nog wat zwaarder geschut te proberen. Zoals een revolver of een geweer of zelfs een volautomatisch machinegeweer. Zo’n ding à la Rambo met zo’n slinger van kogels om je nek. Echt, het kon daar gewoon, geen probleem. Maar dat trok ons toch echt niet. Dit was heel bijzonder geweest, hier moesten we het maar bij laten. De posters met gaten mochten we meenemen, die gaan thuis aan de muur. Zo’n bijzonder souvenir hebben we nooit meegenomen.

Vanavond zijn we heerlijk sushi wezen eten met Walther en Suzan om ze nogmaals heel hartelijk te bedanken voor het gebruik van hun huis. Zij vertrekken morgenochtend naar Hawaii en dan zien we ze voorlopig niet meer.  Wij blijven nog een paar daagjes in Reno. Beetje luieren, beetje zonnen, beetje zwemmen en heel misschien gaan we nog wel een keer terug naar de shooting range … Nu het nog kan …. Want hoewel we geen voorstanders van wapenbezit zijn en we er niets van snappen dat het allemaal zo makkelijk lijkt te gaan hier, was het stiekem toch wel heel leuk.