Sequoia & Kings National Park

Vandaag stond Sequoia & Kings Canyon National Park op het programma.

Daar is Theo zo’n  15 jaar geleden ook geweest en dat had grote indruk gemaakt. Hij wilde het ook graag aan ons laten zien. Maar wat was er veel veranderd in die jaren. Ten eerste waren de Sequoia’s die Theo zich zo levendig herinnerde niet meer bereikbaar voor het publiek. Stond een hek voor, mocht niet overheen. Maar ook het aantal sequoia’s dat we zagen was een stuk minder dan hij zich herinnerde.

Nou zijn er twee plekken waar je veel sequoia’s zou moeten kunnen zien in dat National Park, maar één daarvan is momenteel niet toegankelijk voor bezoekers, omdat ze dat net een gecontroleerde brand hebben laten woeden. Dat is nodig voor het voortbestaan van de sequoia’s omdat die alleen groeien uit een zaadje en dat zaadje zit in een dennenappel zo groot als een kippenei. En die dennenappel  zit dicht met hars. En alleen extreme hitte kan dat wegsmelten en dus de weg naar buiten voor het zaadje vrijmaken. Als er dus nooit brand woedt, sterft de seqoia uiteindelijk uit. Nou kan dat wel even duren, hoor, want deze bomen kunnen wel 3000 jaar oud worden.

Er zijn dus sequoia’s die al voor de oprichting van het Romeinse Rijk in het bos stonden. Onvoorstelbaar hè?

In het sequoia bos werden wij naar The General  Sherman Tree, “de grootste boom ter wereld”, gelokt. Hadden wij nou net niet geleerd dat die hele grote Redwood in California het grootste levende organisme op de planeet was? Dat moesten we uitzoeken. En wat blijkt? Die Redwood is inderdaad de hoogste boom. Maar deze sequoia is de boom met de grootste massa. Hij is volledig massief en als je dus al het hout dat er op en aan zou wegen, zou hij de grootste zijn.

Okee, ook weer opgehelderd. Maar wij vinden het vergezocht en wat ons betreft is de Redwood gewoon de grootste. Hij zag er in ieder geval veel imposanter uit.

Behalve de sequoia’s wilden we ook heel graag naar de Chrystal Cave in dit park. Punt was alleen dat je daarvoor wel een toegangskaartje moest hebben, die waren online te koop maar voor vandaag uitverkocht. Dus het was even onzeker of het zou lukken. Gelukkig bleken ze bij het visitors center nog een paar kaarten te hebben liggen, dus we konden mee!

Moesten we ons wel waanzinnig haasten, want de tour begon over iets meer dan een uur en het was iets minder dan een uur rijden. Wij dus snel in de auto en over een kronkelweggetje waar de Alpen jaloers op mogen zijn naar het beginpunt van de tour. Op het nippertje hebben we het gehaald en daar gingen we.

Maar eerst door een bak ontsmettingsmiddel. Want er blijkt de afgelopen tijd een ware slachting onder vleermuizen plaats te vinden. Miljoenen zijn er al gestorven. Allemaal door White Nose Syndrome, veroorzaakt door een schimmel. Want wat gebeurt er? Een vleermuis gaat in winterslaap. En dan komt die schimmel en die vindt die vleermuis wel een lekker plekkie om te gaan zitten. Voornamelijk op z'n neus. Vandaar de naam. Maar ook op z'n oren en de vliezen van de vleugels. Nou is dat nog niet eens zo dodelijk, hoewel het immuunsysteem soms op hol kan slaan en de vleugels beschadigd kunnen raken, maar de voornaamste doodsoorzaak is dat de vleermuizen wakker worden uit hun winterslaap en dan sterven van kou of honger.

Sinds 2006, toen de schimmel voor het eerst ontdekt werd, zijn er al bijna 6 miljoen vleermuizen aan overleden. Hoofdoorzaak van overbrenging van de schimmel is waarschijnlijk bat-to-bat contact, maar omdat de schimmel opeens overal en nergens opduikt zonder dat vleermuizen daar met andere, al besmette exemplaren in aanraking zijn gekomen, vreest men nu dat mensen de schimmel van de ene naar de andere grot of mijn meenemen.

Nou, om dat tegen te gaan wil ik met alle liefde door een bakje desinfecteer stappen, hoor.

Toen dat gebeurd was, kon de wandeling beginnen. Eerst 100 meter een berg af (na de tour mochten we die fijn ook weer op. puf kreun) en toen de berg in. Het kristal uit de naam van de grot bleek te komen van de materie waaruit de grot was opgebouwd: kristal. Op een paar plekken stroomde er regelmatig water langs de wand van de grot en daar was er inderdaad wat glittering te zien van het kristal, maar verder was het gewoon een grijze grot. Beetje jammer wel. Daartegenover stond echter dat ze deze grot redelijk origineel gelaten. Het te volgen pad was op sommige plekken heel smal en de doorgangen echt nauw. Op een plekje moesten we er zelfs zijdelings doorheen, anders paste het echt niet.  Leuk!

Na dit grotavontuur zijn we weer de berg op geklauterd en konden we weer door. Rijden we langs dat kronkelpaadje terug naar de doorgaande weg (die overigens ook een kronkelweg was, maar dan tweebaans) trapt Theo opeens op de rem. “Zagen jullie dat ook, daar in de bosjes naast de weg?” vroeg hij. Merel en ik hadden geen idee waar hij het over had. “Volgens mij zag ik een beer!”.
Wij omkijken en ja hoor, achter de auto lopen zomaar een moederbeer en een jong de weg op! Ik heb het fototoestel gegrepen en ben uit het raam gaan hangen om foto’s te kunnen maken. Moederbeer schrok daar wat van, dus die deed een paar stapjes achteruit, waardoor ze uit het zicht verdween. Maar de kleine bleef doodgemoedereerd op de weg zitten en keek ook nog even geïnteresseerd onze kant op. Leuk zeg, hebben we ook beren gezien!

Hierna is er niet echt veel spannends meer gebeurd. Althans, niet tot we in het hotel waren.  Maar eerst het hotel zelf. Dat heb ik natuurlijk op internet geboekt en ik had wat foto’s gezien van de voorkant. Daarop had ik gezien dat het nogal een opvallende, beetje oranje kleur had.
Dus toen we vlak bij waar de tomtom aangaf dat het moest zijn een jetser van een gebouw op de berg zagen staan in dezelfde oranje-achtige kleur, konden we onze ogen niet geloven. Gingen we in dat kasteel (want daar lijkt het op) slapen? Ha, leuk!

En ja hoor, dat was ons hotel. Echt enorm. En wij slapen in “de toren” op de vijfde verdieping. Met een prachtig uitzicht over de tuinen.
Hartstikke chique en onderin een enorm casino.

Maar terug naar het spannends wat daar gebeurde: Merel en ik wilden (uiteraard) zwemmen. We waren bijna bij het zwembad, toen opeens het alarm afging in het hotel. Volledige ontruiming! Door de dichtstbijzijnde nooduitgang kwamen we bij het zwembad uit. De poolboy was nog net niet in paniek, maar liep wel driftig heen en weer en verdween uiteindelijk helemaal. Stonden we daar in ons bikinitje. En er kwamen steeds meer mensen bij. Sommigen waren van de elfde verdieping naar beneden komen lopen.

Gelukkig bleek het allemaal loos alarm, maar spannend was het wel!

Nog lekker uit eten geweest onderin het hotel. Bij een buffetrestaurant waar Merel  en ik ons misdragen hebben bij het toetjesbuffet. Lekker joh, cheesecake met apple cobbler. En Merel kon het erg goed vinden met de softijsmachine en zijn toppingsvriendjes.