De heenreis

Nou, we zijn onderweg hoor. Vanmorgen redelijk beschaafd op, want de koffers stonden gepakt en de taxi kwam om 08.00 uur. Gelukkig weinig verkeer, dus geen file en zo kwamen we om kwart voor 9 op Schiphol aan. Ruim 3 uur voor vertrek om 12.00 uur. En dat was geen overbodige luxe!

We hebben de hele tijd nodig gehad. Van de rij voor het inchecken naar de enorme rij voor het inleveren van de koffers naar weer een bijna net zo lange rij voor de paspoortcontrole en toen nog door de security. Toen we dat eindelijk allemaal achter de rug hadden was het 11 uur en konden we naar the gate. Nummer D51, zo ongeveer aan de andere kant van het land. Ruim 10 minuten lopen  later waren we er dan en binnen 5 minuten mochten we gaan boarden.

We bleken Economy Plus te zitten en daar heb je meer beenruimte dan in “gewoon” economy. Dus wij helemaal blij. We konden zelfs gewoon onze benen over elkaar slaan zonder de stoel voor ons te raken. Heerlijk. Want dat hele krappe brak ons bij onze vorige reizen zo enorm op ….

Overigens vraag ik me af of er überhaupt wel “gewoon” economy bestaat in dit type vliegtuig. Want wat ik me bedacht was dat vroegâh dat probleem van de beenruimte een stuk minder was. Misschien was dit gewoon een oud toestel uit die tijd. En dan noemen ze het nu "Economy Plus", de boefjes ;)

Onze heenreis zou bestaan uit 3 vluchten. Van Amsterdam naar Washington Dulles, dan naar Denver en uiteindelijk naar Reno.

De eerste etappe ging prima. Maar toen kwam Murphey langs …. Lees en huiver.

De vlucht naar Denver bleek bijna 2 uur vertraging te hebben door slecht weer in Denver. Onze transfertijd in Denver was echter ruim een uur, dus dat zou betekenen dat we onze aansluitende vlucht naar Reno never nooit niet zouden halen. En dat was de laatste vlucht van de dag. En omdat we niet de enigen waren die omgeboekt moesten worden vandaag, was er geen enkele plek in welk vliegtuig via welke route dan ook meer vandaag naar Reno.

Dus we zijn gestrand in Washington. En omdat het door “an act of God” komt, is het niet het probleem van de luchtvaartmaatschappij.
We hebben onze vluchten om kunnen zetten naar morgenochtend, vertrekkend vanaf Baltimore.  Maar hoe we daar komen en wat we tot die tijd gaan doen mogen we lekker zelf uitzoeken.  Oeps, dat is een tegenslag.

Maar nou wil het toeval dat Theo's broer Eric en zijn vrouw Nicoline in Baltimore wonen. Dus die wilden we contacteren. Via Facebook gaat het snelste en op Dulles is free wifi. Geregeld, zou je denken. Maar nee, want Murphey …. We konden met geen mogelijkheid op internet komen. Niet met de laptop, niet met de smartphone van Merel. Wel verbinding, maar daar hield het op.
Dan maar op het vliegveld maar vast een telefoonkaart kopen, zodat we voor wat minder dan el verbinding, maar daar hield het op.
Dan maar op het vliegveld maar vast een telefoonkaart kopen, zodat we voor wat minder dan €3,00 per minuut kunnen bellen. Op naar de telefoonkaartenautomaat. En daar kwam Murphey weer om de hoek kijken …. Zowel mijn creditcard als die van Theo werd geweigerd! NEEEEEEEE!!!

Naar de ATM machine dus. Pinnen. Eindelijk, ein-de-lijk iets wat wel werkte zoals gehoopt. Dus nu hadden we contant geld. Kaart gekocht. Maar toen bleken we het telefoonnummer van Eric en Nicoline niet bij ons te hebben! Maar daar waren de reddende engelen van de informatiebalie op het vliegveld. Zij hebben op internet het nummer opgezocht. En toen dat niet opgenomen werd mochten we via de privé telefoon van de juffrouw achter de balie een mailtje sturen. Dat ging ook niet echt van een leien dakje. Want toen ik inlogde bij hotmail, ging Microsoft steigeren. Er werd ingelogd via een onbekend apparaat! Alarm, potentiële hackers! En dus moest ik eerst een code invoeren dat naar een ander e-mailadres gestuurd werd. Maar via die omweg is het uiteindelijk wel gelukt.

Nicoline belde in no-time terug en hoera! Natuurlijk mochten we bij hen crashen vannacht. Ze kwamen ons ook wel even halen.  Oh, wat een opluchting. Want wat een gedoe weer als we eerst met een shuttle of taxi (duur!!) naar Baltimore hadden gemoeten en dan nog in een hotel. Pff, en de dag duurde al zo lang.

Dus iets meer dan een uur later zaten we bij ze in de auto en nog eens een uur of daaromtrent waren we bij hen thuis. Nog even gekletst, maar toen vielen Merel en ik bijna om van vermoeidheid. Het was immers ook al 4 uur ’s nachts voor ons.

Gauw even gedoucht en hup ons bedje in. Morgen de rest van de heenreis.