The Avenue of the Giants & Confusion Hill (dag 8)

Vandaag stond The Avenue of the Giants op het programma. Een ongeveer 50 km lange weg door een Redwoodbos. Omdat we gisteren natuurlijk al zoveel bomen van dichtbij hadden gezien, vonden we het prima om er vandaag alleen tussendoor te rijden. We wilden graag wel naar de boom waar je met de auto doorheen kon rijden. Bij het information center wezen ze ons de weg. Helaas klopte de opgegeven afstand tot die boom niet helemaal, waardoor we er blijkbaar voorbij zijn gereden voor we op gingen letten. Nou ja, jammer. Maar niet getreurd, want later vandaag zijn we alsnog door een boom heen gereden. Maar daarover later.

Na de Avenue of the Giants gingen we naar Confusion Hill. Een heuvel met daarop een paar bijzondere attracties.

In de jaren ’40 van de vorige eeuw ging het economisch steeds beter met Amerika en met de gemiddelde Amerikaan. Steeds meer mensen konden zich een auto veroorloven en de mobiliteit nam toe. Mensen gingen uitstapjes maken.
Er kwamen steeds meer attracties waar mensen met het hele gezin naar toe kon gaan. Langs de doorgaande wegen, want dat was makkelijk.

Zo ook Confusion Hill, dat in 1949 zijn deuren opende. De plek was door de oprichter uitgekozen omdat er rare dingen zouden gebeuren met zwaartekracht en magnetisme. Het is één van de plekken op aarde waar de zwaartekracht en magnetisme anders lijken te werken. (Zo schijnen er op de hele wereld maar 5 rivieren naar het noorden te stromen. De Nijl is daar één van. En de South Fork Eel River, die langs Confusion Hill stroomt, is een andere …..)

Het is nooit wetenschappelijk onderzocht, laat staan bewezen, maar het is al jaaaaaren goed voor speculaties en spannende theorieën. Hierop voortbordurend kwam de oprichter op het idee om het Gravity House te bouwen. Een huis waar de zwaartekracht wonderlijk werkt. Zo stroomt water naar boven, hangt een kogel aan een ketting aan het plafond geheel uit het lood en kan je opzij leunen zonder om te vallen. Heel vreemd. Ripley’s believe it or not is er niets bij.
Geloof je het niet? Kijk dan bij de foto’s, want ik heb het gelukkig en met veel moeite vast kunnen leggen.

In 1954 ging er ook een treintje rijden op Confusion Hill. En dat treintje rijdt nu nog. Nee, wacht, dat klopt niet. Op het originele treintje is in 1995 onder een boom gevallen. Maar sindsdien rijdt het treintje waarin wij vandaag mee de berg op zijn gegaan al. En al 23 jaar wordt het bestuurd door de machinist van vandaag.
En dat snappen we goed, want hij was net zo apart als de hele Confusion Hill. Een grote vent, op z’n gezicht en handen na compleet overdekt met tatoeages. Van stripfiguren. In de zomervakantie is hij machinist op dit treintje, de rest van het jaar chauffeur op een schoolbus. En een humor dat hij had. We hebben echt zo vreselijk gelachen.

Behalve grappen vertelde hij ook wat over de geschiedenis van de berg. En dat was een beetje een verdrietig verhaal.
De berg was bezit van een echtpaar. Toen zij overleden, erfden hun kinderen de berg. Die hadden zoiets van: “Wat motten we ermee?”. Ze kwamen in contact met de eigenaar van een “logger”. Die wilde de berg wel van ze overnemen voor een mooie prijs. Want hij zag die prachtig mooie hoge Redwoods wel zitten. Als je weet dat er van een enkele Redwood van een paar honderd jaar oud zoveel planken gezaagd kunnen worden dat je er 12 grote of 20 kleine huizen kunt bouwen, snap je wel waarom. De berg stond vol met van die bomen, die logger bood een flink bedrag per boom en de kinderen hapten toe.

En zo werd in korte tijd een grote hoeveelheid enorme Redwoods omgehakt.
Dit had echter tot gevolg dat toen er twee jaar later een storm over de berg woedde, 234 andere bomen omwoeien. De Redwoods zijn namelijk “kudde”bomen. Als ze solitair staan, vallen ze heel gemakkelijk om. Redwoods hebben een heel oppervlakkig wortelstelsel dat maar tot maximaal 10 feet de bodem in gaat. In tegenstelling tot andere bomen, die onder de grond bijna net zo groot en breed zijn als boven de grond.
Omdat echter de Redwoods zich ook via dat wortelstelsel vermenigvuldigen en de wortels van al die bomen in elkaar vlechten, houden al die zware bomen de mat van gezamenlijke wortels op hun plaats en zo staan ze allemaal stevig. Hak je nou teveel bomen er tussenuit, staan de overblijvers dus opeens heel wankel en vallen ze bij relatief weinig wind al om. Dus toen die storm kwam, was er geen houden aan; 234 Redwoods gingen om.

Eén daarvan verpletterde het eerste treintje.

Toen de storm overgetrokken was, was het een ravage op de berg. Er stond bijna niets meer overeind.  De logger blij, want Redwoods mogen niet zomaar onbeperkt omgehakt worden. Maar zijn ze uit zichzelf omgevallen, dan mag je ermee doen wat je wilt. En dat wist de logger ook.
Anderhalf jaar hebben zijn zoon en hij erover gedaan om de omgewaaide bomen te verwerken. Goud geld heeft de man eraan verdiend.

Meer dan de kinderen van wie hij het land kocht. Als je alleen naar de economische kant kijkt, hadden ze de boel beter zelf kunnen houden en elk jaar het wettelijk vastgestelde maximum aantal grote bomen om kunnen (laten) hakken en verkopen. Zo’n 100 meter hoge Redwood doet nu zo’n $100.000 tot $125.000 per stuk. En elke 10 jaar verdubbelen ze in prijs. 
Op die omgehakte stammen groeien dan weer een paar nieuwe, die na 23 jaar ongelimiteerd gekapt mogen worden. Zo hadden ze hun rest van hun leven kunnen leven van die berg.

Wat uiteraard het allerbeste was geweest was als de ouders voor hun overlijden geregeld hadden dat de boel gewoon intact moest blijven. Of zoiets. Maar goed, watskebeurt is kebeurt.

In 1999 heeft de huidige eigenaar de berg van de logger gekocht. Deze eigenaar laat de Redwoods weer groeien. Dat gaat vanzelf. Want Redwoods vermeerderen zich voornamelijk door ontwikkeling van nieuwe spruiten uit oude stronken.
Zo ook bij de stronken van de bomen die door de kinderen omgezaagd waren. 10 jaar later waren ze allemaal uitgelopen. Op 3 na: de boom waar het treintje altijd doorheen reed en twee andere:  de “King” en “Queen”, die stonden voor de man en vrouw van het echtpaar, dus de vader en moeder van de kinderen. Toeval?

In het bijbehorende souvenirwinkeltje hebben we een stekkie van een Redwood gekocht. Kijken of we die in onze achtertuin op kunnen kweken. Hopen we wel dat als het lukt we geen ruzie met onze lieve buren krijgen, want die hebben over een paar honderd jaar dan natuurlijk geen zonlicht meer in de achtertuin. Nou ja, wie dan leeft, wie dan zorgt ;-)

Hierna weer in de auto, door naar ons volgende overnachtingsadres: The Quality Inn in Ukiah.

Dit hotel heeft weer een zwembad en daar heeft Merel uitgebreid gebruik van gemaakt. Eerst in haar up, maar later met een ander meisje dat ook maar in haar eentje bezig was. Ik heb lekker met haar moeder staan kletsen en zo vloog de tijd om. Pas toen het donker was geworden kwamen de dames er na enig aandringen uit en was het weer mooi geweest voor vandaag.

Morgen gaan we weer naar “huis”.