Grand Canyon

Wat een onweer vannacht, zeg! Het heeft gedonderd en gehoosd, niet normaal. Vlak voordat we wilden gaan slapen viel de stroom zelfs uit in het hele hotel. Niet veel later deed alles het gelukkig weer, maar binnen een minuut zaten we weer in het donker. Na een paar keer aan en uit besloten we maar te gaan slapen. Bij het licht van de laptop heb ik m’n tanden gepoetst en ben ik in bed gekropen. Vanmorgen deed alles het gelukkig weer. En wat was onze auto weer mooi schoon!

Na al het moois van gisteren volgde vandaag nog meer natuurgeweld: de Grand Canyon stond op het programma.

Vroeg opgestaan, lekker ontbeten en toen op pad. Maar voor we waar ook heen gingen, eerst even naar het museumpje verderop in het dorp met de Western dorpje filmset in de achtertuin voor foto’s. Veel pret gehad.

En toen gingen we. Anderhalf uur rijden naar de North Rim (noordelijke rand). Lekker eigenwijs, want het overgrote merendeel van de bezoekers van de Grand Canyon gaat naar de South Rim. Daar zijn ook alle toeristendingen te doen: vliegen met een helicopters of  vliegtuigje, wandelen over een glazen plateau. Supertoeristisch allemaal. En duur. DUUR!

Aan de noordkant staat een lodge en dat is het wel zo’n beetje. Misschien kan je er ook wel een vliegtuigje ofzo huren, maar het is allemaal wat minder eenvoudig en duidelijk aangegeven.

De weg erheen was in eerste instantie weer saaaaaaai, maar zo’n half uur rijden voor we er waren veranderde het landschap. Grote meadows met aan de randen bossen. Er werd gewaarschuwd voor overstekende bizons (hebben we helaas niet gezien) en herten (hebben we wel gezien) maar er liep en vloog van alles langs de weg, over de weg en over ons heen. Tjonge wat een wildlife daar.

Op de rand van de canyon staat een hotel en daar vlak voor parkeerden we onze auto. En toen konden we zo naar de rand lopen. En nog verder, want er was een pad gemaakt over een uitsteeksel uit de wand en daarlangs kon je naar Bright Angel Point lopen. Nou heb ik enigszins last van hoogtevrees en het paadje was maar anderhalve meter breed, behoorlijk stijl en er stonden geen hekken langs, dus het was even slikken, maar het is gelukt. Rondom het uitkijkpunt stond gelukkig wel een hekje. Nog steeds maar een meter hoog, maar hee, dat is beter dan niets.

Links van Bright Angel Point keken we de Bright Angel Canyon in. Dat is een zijtak van de Grand Canyon. En rechts ligt dan de Grand Canyon zelf. Zo hee, dat was mooi! En hoog! HOOG! Ook hier hebben we weer belachelijk veel foto’s gemaakt. Prachtig was het.

Toen weer terug over dat zelfde paadje. En nog een stukje doorgelopen langs de rand om vanaf een tweetal andere uitkijkposten nog meer van de Grand Canyon te zien.

Door de luchtverontreiniging is het in de zomer vaak heiïg boven de Canyon. We vroegen ons af of je, als het wat helderder is, je de mensen aan de overkant zou kunnen zien ….

Toen we niets meer konden vinden om te fotograferen zijn we diep onder de indruk weer naar de auto gegaan. Op naar het volgende hotel. Dat was weer een flinke rit.

Onderweg nog even gezellig gepicknicked en rond half 5 kwamen we in St George aan. Wederom in een Red Lion hotel. Echt een aanrader. Theo en Merel zijn samen gaan zwemmen en tafeltennissen, daarna zijn we gaan eten en na het eten zijn we gewoon NOG een keer gaan zwemmen. Nu is het welletjes, bijna 11 uur. Tijd om te slapen.

Morgen naar Vegas!