Red Canyon, Bryce Canyon en in en om Kanab

Nou, ga er maar eens lekker voor zitten, want vandaag hebben we zoveel gezien en gedaan, dat gaat even duren om te lezen.

We waren lekker vroeg op vanmorgen. Na een echt ontbijt (met scrambled eggs en toast en wafel en fruit en jus d’oranges) vertrokken we richting Bryce Canyon.

Bij inchecken in het motel gisterenmiddag had de manager ons een kaartje gegeven van de omgeving en daarop heel enthousiast aangegeven wat de leukste route was en waar we dan onderweg zeker ook even moesten stoppen.

Zijn raad hebben we opgevolgd en zo kwamen we ook langs Brian Head. De berg waar ik gisteren over vertelde. Er lag geen sneeuw, maar de stoeltjeslift deed het wel. Nou ja, om 9 uur dan, we waren iets te vroeg. En waarom kan ik niet uitleggen, maar met een stoeltjeslift een berg op vinden we alle drie zo superleuk, dat konden we niet laten. Dus daar gingen we. De lift bracht ons 11.000 voet hoog. Het hoogste wat we deze reis tot nu toe zijn geweest.

Behalve wij rondkijkers stikte het ook van de mountainbikers. Want als je met de stoeltjeslift naar boven gaat, kan je op diverse manieren naar beneden. Net als dat je in de winter via diverse pistes naar beneden kunt, kan je in de andere seizoenen via diverse paden naar beneden fietsen of lopen. En vandaag bleek er een wedstrijd of een andersoortig georganiseerd mountainbike-evenement te zijn.
Wij hebben het niet zo dol gemaakt, wij hebben op de top een beetje rondgewandeld, van het uitzicht genoten en foto’s gemaakt. Want wow! Wat een uitzicht had je daar. En daarnna hebben we ons weer heerlijk relaxed met de stoeltjeslift naar beneden laten brengen.

En hop, de auto weer in. Door naar Bryce Canyon.

Vlak voor Bryce kwamen we echter eerst door Red Canyon. En dat zag er zo prachtig uit, daar moesten we er echt ook even uit. Op één plek kon je een stuk naar boven klauteren en dat hebben we gedaan. Tjongejonge, wat prachtig. Echt zo mooi. Dit hadden we echt niet willen missen. En wat hadden we mazzel met het weer, want hoewel er wel wat bewolking was, was er enorme veel zon en dus licht. Kijk zelf maar bij de foto’s.

Het was trouwens spannend klauteren, want het was echt enorm stijl en glad. Naar boven ging redelijk makkelijk, maar naar beneden was een ander verhaal. Merel rende (uiteraard) weer als een gems naar boven, Theo is  haar dapper gevolgd tot helemaal bovenaan.

Toen we weer naar beneden waren geglibberd gingen we voor poging 3 om naar Bryce te gaan. En dat is gelukt.

Onze hotelmeneer had ons aangeraden om naar sunsetpoint en inspirationpoint te gaan. De eerste stop was echter sunrisepoint en daar zijn we als eerste heen gegaan.

We parkeerden de auto en liepen naar boven. Dan ben je bijna bij de rand en zie je in de verte al wat rode rotsen. Loop je nog een klein stukje verder, dan kan je naar beneden kijken. Van wat we daar zagen hadden we ons vooraf geen voorstelling kunnen maken. Wat waanzinnig mooi was dat. En apart. Zoiets hebben we nog nooit gezien en gaan we waarschijnlijk ook nooit meer zien. Echt zo uniek.

Een enorme, ontzettend diepe vallei met daarin tot waar het oog rijkt rode rotsen. Ik kan het niet uitleggen. Kijk naar de foto’s. Helaas zijn de foto’s zijn maar 2-dimensionaal, waardoor ze  niet helemaal dezelfde WOW-factor hebben als de realiteit. Maar het geeft een idee.

Van sunrisepoint was het een klein wandeltje naar sunsetpoint. Daar zijn we ook even heengelopen en hebben nog wat meer foto’s gemaakt. Het was ook mogelijk om een pad naar beneden te gaan en de canyon in te lopen, maar het was zo gruwelijk heet, dat zagen we echt niet zitten. We waren bang dat we nooit meer boven zouden komen.

Op naar inpirationpoint! Helaas, daar konden we niet naar toe. De weg was afgezet door een zeer streng kijkende ranger. Meteeen door naar rainbowpoint dan maar, helemaal aan het einde van de weg langs de canyon. Halverwege bij de natural bridge zijn we ook nog even gestopt voor foto’s.

Na ons vergaapt te hebben op rainbowpoint hadden we eindelijk ons verzadigingspoint bereikt. We hadden alles wat we wilden zien gezien en gefotografeerd. Tjonge, onvergetelijk. Dus  toen konden we terug naar het begin van de canyon en door naar Kanab.

Eerst nog even een Bryce Canyon kerstbungeltje gekocht in een All Year Christmas Store en een hapje gegeten in een bakery verderop. Merel en ik een corndog. Wat een raar ding is dat. Een dikke knakworst zonder vel in een laagje zoetige maispuree en dat dan gebakken of gefrituurd. Lekker wel. En toch ook niet. Hmm, ben er nog niet over uit.

We hadden overigens geen kwartier langer moeten blijven, want toen kwamen we toch in een bui terecht! Zo hee, dat heb ik in mijn leven pas één keer in m’n leven meegemaakt. Thank god voor de witte lijnen langs de weg, anders waren we geheid in een greppel of een ravijn beland. Gelukkig hield het vrij snel weer op.

Een uurtje rijden verder, niet ver van onze eindbestemming Kanab, zagen we een bord langs de weg dat verwees naar Moqui Cave. Wij dachten: “Ja leuk, een grot!” dus toen we er daadwerkelijk langsreden zijn we ook daar gestopt.

En het was inderdaad een grot. Maar absoluut anders dan we ons voorgesteld hadden.
Tegenwoordig zit er namelijk een museumpje, de grootste fluoriserende mineralen verzameling in the world en een winkeltje in. Dat hebben we allemaal bezocht en bekeken. En we hebben ons ook nog wat over de historie van de rots laten vertellen. En dat is best een geinig verhaal, dus dat wil ik jullie lezertjes niet onthouden.

De grot bestaat al een tijdje en is lang, lang geleden in gebruik geweest door de Ancestral Puebloans, een oud volk in o.a. deze regio. Door de Navajo werden zij Anasazi genoemd en deze naam wordt in de archeologie voor ze gebruikt. Dee Anasazi gebruikten de grot voor opslag van goederen en voedsel.

Hierna heeft het een tijdje leeggestaan (een paar duizend jaar ofzo) en toen is het  tijdens de drooglegging in de jaren ’20 van de vorige eeuw gebruikt als een zogenaamde “speakeasy”: een plek waar illegaal alcohol werd geschonken.

In 1951 is het land inclusief de grot gekocht door Laura en Garth Chamberlain. Omdat de grot in de jaren ervoor gebruikt was door jongeren die er graag een fikkie stookten, was het plafond van de grot helemaal zwartgeblakerd. Dit heeft Garth opgelost door er wit beton tegenaan te spuiten. Dit begint nu overigens wat af te bladderen, samen met de zwarte aanslag, waardoor de originele rode rots weer enigszins zichtbaar wordt ,maar dit terzijde.

Garth en Laura wilden de grot uitbaten, maar het lag op een nogal rustige plek. De enige weg erheen was ook nog eens een dirtroad. Dus besloten ze er een taveerne en danshal in te vestigen om mensen te trekken. En dat werkte uitstekend. Niet alleen mensen uit de omgeving kwamen er graag, ook acteurs en andere medewerkers van de ruim 100 (!) speelfilms die er in de jaren ’50 en ’60 zijn opgenomen beschouwden het als hun stamkroeg. Zo kon je John Wayne er regelmatig tegen het lijf lopen, maar ook de Lone Ranger. Die daar keurig in z’n rol bleef en er dus in vol ornaat inclusief masker te bewonderen was.

Na een aantal jaren waren Garth en Laura het wel een beetje zat, die horeca en de lange dagen. Ze besloten de danstent te sluiten en er een museum van te maken. En dat is het nu nog.

Het is een beetje een ratjetoe van verzameling: gevonden gebruiksvoorwerpen van indianen, pootafdrukken van dinosaurusen, fluorescerende mineralen en door Garth vervaardigde kunstvoorwerpen.

Oh, en er was ook nog een link met Parowan. Garth’s opa was een Mormoon. En die leefden in Kanab. Opa had 6 vrouwen en 55 kinderen. In 1847 zwermden sommigen van die familie uit naar onder andere Parowan. Dus bedachten wij, als Parowa”Mothertown of the South West” is, dan moet Kanab dus “Grandmothertown” zijn ;)

Nou, nog één dingetje dan : één van de andere vrouwen van de opa van Garth werd in 1912 gekozen burgemeester van  Kanab. En met haar bestond de voltallige gemeenteraad uit 5 vrouwen. En dat in een tijd dat vrouwen zelf nog geen kiesrecht hadden! En hiermee hebben de dames geschienis geschreven, want ze vormden samen de eerste vrouwelijk gemeenteraad in de Verenigde Staten ooit.

De vrouwen waren eigenlijk voor de grap op de kieslijst gezet door een paar mannen. Maar omdat er niemand anders was die zich kandidaat wilde stellen, werden ze nog verkozen ook. In eerste instantie hadden de dames er helemaal geen zin in. Ze hadden het al druk zat met hun huishouden en de zorg voor hun gezin, dat bij elk van de vrouwen bestond uit zo’n 7 kinderen en een echtgenoot. De burgemeester in spé had ook nog een parttime baantje ernaast. Maar na lange discussies besloten ze het toch te doen.
Vanuit het hele land kwamen steunbetuigingen van vrouwen met de vraag hoe ze dat voor elkaar hadden gekregen.

Ze namen hun werk zeer serieus en dat beviel zo goed, dat ze het jaar erop voor een tweede termijn gekozen werden. Ook dat hebben ze volgemaakt en toen vonden ze het wel weer welletjes.

Menigeen vond dat de dames in twee jaar meer voor Kanab gedaan hebben dan alle andere voorgaande raden tezamen.

Na dit lesje geschiedenis zijn we voor de laatste keer in de auto gestapt om naar Kanab te gaan en dit keer is het dan gelukt. We zitten in een groot hotel. Met zwembad. En daar waren we wel aan toe. Want hoewel bewolkt, was het toch nog goed warm. Dus eerst heerlijk gezwommen, toen uit eten geweest en daarna nog even een cache gezocht. We hadden namelijk een zogenaamde Travelbug gevonden gisteren en die moest door.

De cache van vanavond lag bij een museum annex western winkeltje en die bleken in de tuin een hele western town filmset opgebouwd te hebben. Daar hebben we nog even doorheen gewandeld. Misschien dat we morgenochtend nog even terug gaan om foto’s te maken.

Na nog wat boodschapjes gehaald te hebben (drankje voornamelijk, want we drinken hier wat af) was het tijd om naar “huis”  te gaan. Het was een drukke dag en we zijn moe.

Morgen gaan we naar de Grand Canyon. Lekker eigenwijs naar de North Rim. En dan via Zion door naar St. George.