Lassen & Burney (dag 5)

Vanmorgen waren we weer heerlijk vroeg op. Dat was prettig, want dan konden we rustig allerlei dingen doen die moesten gebeuren en toch op tijd vertrekken. Want vandaag zijn we aan ons eerste rondje begonnen. Een kleintje maar, van 4 dagen / 3 nachten.

Na nog een wasje gedraaid te hebben (de wasmachine doet er ECHT maar een kwartiertje over. Hoe.Is.Het.Mogelijk! Waarom moet het bij mij thuis dan minimaal anderhalf uur duren!?!?) en de boel aan kant te hebben gemaakt voor de andere Hollanders die vanavond in de hut slapen vertrokken we om 9 uur richting Lassen Volcanic National Park.

Na een uurtje of 3 rijden met daarin een broodje / bak sla bij Subway kwamen we aan bij de ingang. Daar hebben we meteen een jaarkaart voor alle Nationale Parken gekocht, want Lassen is pas de eerste die we bezoeken.

Waarom we speciaal naar Lassen gingen was omdat ik de mudpools en de geiser graag wilde zien. Lassen ligt namelijk in vulcanisch gebied. In het informatiecentrum leerden wij dat de laatste echte eruptie meer dan 100 jaar geleden heeft plaatsgevonden. Onder de grond gebeurt nog van alles met hitte en water en stoom, waardoor aan het oppervlak van alles leuks te zien is.

Nou waren we zo naïef geweest te denken dat vanaf de ingang er wel wegen enzo zouden zijn naar al dat bijzonders. Uh, wrong! Het is een enorm natuurgebied (en dan is Lassen nog een kleintje) met allemaal bergen en dalen. Er loopt inderdaad een weg doorheen. Kronkel de kronkel. Prachtig mooie route, overigens, daar niet van. Maar als je de bijzondere dingen wilt zien waarvoor wij kwamen, dan zal je toch echt van je luie kont en uit de auto moeten. Want je kan het meeste alleen wandelend bereiken. En dan niet over een prachtig mooi gebaand weggetje met hier en daar een trapje, nee, hiken zal je. Oeps. Daar hadden wij niet zo heel sportieve mensjes niet op gerekend.

Dus daar gingen we, naar de eerste vulkanische bezienswaardigheid : een plek waar zwavel de grond uitkomt. Klauter de klauter, daar gingen we de berg op. Puf, steun, hijg. We roken het al, zagen ook al ergens een stinkwolkje uit de berg komen. We moesten in de buurt komen.
En dat klopte, want dat ene stinkwolkje, dat was het! Hahaha. We konden wel doorlopen, nog een mile ofzo, dan zouden we bij een prachtig meer komen, maar dat hebben we maar niet gedaan.

Terug naar de auto. Volgende. Dat was Cold Boiling Lake. Dit keer een trail dat (gelukkig) een stuk minder stijl was dan het vorige. Wel langer. En prachtig. Echt heel mooi. We liepen door een dennenbos met enorme bomen. Het weer werkte ook fantastisch mee; blauwe lucht, zon, verfrissend windje. Zalig.
Na iets meer dan een kilometer kwamen we bij het koud kokende meer.
Nou was het onderweg al opgevallen dat sommige echt grote meren langs de route wel op de kaart stonden en ook de tomtom gaf een blauwe vlek aan, maar in het eggies bleken het droge vlaktes. Blijkbaar is het momenteel errug droog in deze regio.
Het koud kokende meer was dan ook niet echt groot. Wel veel wuivend gras, maar maar een klein beetje water. Wat inderdaad een beetje bubbelde en spetterde. Geinig wel.

Op de terugweg nog een close encounter met een eekhoorntje . Zoooo schattig.

De dag was al aardig gevorderd, dus we besloten nog langs de mudpools te gaan en dan door naar het hotel in Burney.
Bleken die aan een heel andere kant van het park! Kwamen we helemaal niet in de buurt. En de geiser ook. Pfff, stom zeg.
Wat hebben we daarvan geleerd? Beter ons huiswerk doen!
Nou ja, niets aan te doen.

We konden de route door het park gewoon volgen, want dat was ook de route naar ons eerste hotel van de reis. Onderweg nog even op blote voeten in een pak sneeuw gestaan. Zo grappig om te doen in je zomerkleding.

Wat een prachtige natuur hebben we gezien. Echt de moeite waard.
Vonden Theo en ik.  Merel is natuurlijk een puber en dan denk je dat die het na een boom of 3 allemaal wel gezien had. Maar nee, ze heeft aan één stuk naar buiten zitten koekeloeresen en ze vond het nog leuk ook! Misschien dat de muziek op haar hoofd er ook iets mee te maken heeft gehad ;)

Eigenlijk zouden we na Lassen ook nog langs Burney Falls. Maar we waren wat later dan de bedoeling, dus we zijn eerst naar het hotel gegaan. Het hotel waar we zitten is het Green Gables hotel in Burney en bestaat uit een rij kamers die in een hoefijzervorm om een parkeerplaatsje staan. Klein, maar helemaal goed. En superschoon en compleet. Niets op aan te merken. Er staan twee grote bedden in, we hebben een koffiezetapparaat en een magnetron, dus we kunnen lekkere koffie maken en er staat een koelkastje voor de frisdrank en het fruit voor onderweg.

Vanavond gingen  we dan eindelijk uit eten. De keuze is gevallen op de Chinees verderop. We zijn er niet helemaal over uit of dat nou wel of niet een goed idee was.
Het vlees van wat we bestelden was lekker. Maar voor de rest was het niet zo’n succes. Ik zal niet in detail treden, maar noem een paar steekwoorden: bestek, muizenkeutels, rauwe groenten, vlekken en plakkerige tafel. Gordon Ramsey zou rechtsomkeert maken mocht hij er ooit binnen stappen.

Maar lol hebben we wel gehad, dus het was toch een succes.

Het was nog vroeg toen we bij de Chinees vertrokken en Theo stelde voor nu nog even naar de waterval te gaan. Goed plan! Dus daar zijn we net geweest. Prachtige waterval. Groot ook weer.
De waterval bevindt zich op het McArthur Burney Memorial Park. Behalve de waterval is daar ook een groot meer. Daar zijn we ook nog even heen gereden. Onderweg zagen we in een boom opeens een stuk of 5 grote vogels zitten. We konden niet goed zien wat voor, zo hoog zaten ze, maar daarvoor hebben we natuurlijk de fotocamera met zoomlens.  Mooie foto’s van gemaakt, maar we weten nog steeds niet wat voor vogels het zijn.
Zitten er vogelaars tussen onze lezertjes die ons uitsluitsel kunnen geven?

Nu weer in de hut. Even lekker koffie drinken en dan gaan we gezellig met z’n drietjes Ronald Goedemond kijken. En dan niet te laat naar bed.

Morgen een lange rit naar Eureka aan de Californische kust voor de boeg.  Daar gaan we naar Redwood National Park en The Avenue of Giants.